Pagina's

dinsdag 30 december 2014

Idee 4 zelfdoding




Op 21 jan 2012 stond er een artikel in de krant over zelfdoding. Dat Vlaanderen 600 miljoen euro per jaar kost, en dat dit een ernstige bedreiging voor de economie wordt. 
Hoe ziek moet een maatschappij zijn om zelfdoding uit te drukken als economische kost?
Welke graad van blindheid is er nodig om niet te beseffen dat de zaken omgekeerd liggen:
dat men de onleefbaarheid van een louter economisch gestuurde maatschappij kan afmeten aan het aantal drops outs, met zelfdoding als meest definitieve vorm daarvan?


Bronvermelding: geraadpleegd op 1/1/2015 zelfdoding_en_bijbel


Ik ga akkoord met wat Paul Verhaeghe zegt. "Hoe ziek moet een maatschappij zijn om zelfdoding uit te drukken als economische kost?". In plaats van bezig te zijn met hoeveel zelfdoding kost, kunnen we er maar beter iets aan doen. Zoeken naar wát het probleem is dat er zoveel zelfdodingen zijn. Maar de maatschappij is niet bezig met het welzijn van het volk, maar wel met hoeveel geld er binnen komt, en hoeveel ze moeten uitgeven. Het komt over dat ze het een grotere schande vinden dat zelfdoding 600 miljoen euro per jaar kost, dan dat er zoveel mensen zijn die uit het leven stappen. Waarom doen ze het? Kijk in de kranten en je ziet overal miserie. Hier een oorlog, daar werd er een moord gepleegd, daar werd ingebroken, roofovervallen, roofmoorden, ... Je zou niet meer op straat durven komen als je je alles aan zou trekken. Zelf begin ik er ook genoeg van te krijgen. Iemand kan al een pistool op je richten voor de 'fun'. Heel onze samenleving begint op niets meer te trekken. Het is tegenwoordig ieder voor zich. Vroeger lieten de mensen hun voordeur openstaan, de buren kwamen gewoon binnen om iets te vragen. Nu moet dit al niet meer proberen of de helft van je huis is leeggeroofd. Ook de stress wordt de mensen teveel. Je moet goed presteren, met de crisis is er kans dat je je werk kwijt geraakt. Mensen staan teveel onder druk. En zeker nu. Als je kijkt naar het loon van de mensen die in de politiek zitten, ligt dit zoveel hoger dan het loon van mensen die elke dag 8 uur gaan werken en bekaf thuis komen 's avonds. En dan weten dat ze in de politiek gewoon wat discussiëren. Maar beslissingen nemen zit er niet bij. Moesten ze hun loon halveren en die helft verdelen onder de gewone werkmensen, dan zouden er al enorm veel mensen geholpen worden. De samenleving is om zeep, maar er is niemand die er iets aan doet.

Zoals ik al eerder schreef op mijn blog werk ik in de Bijzondere jeugdzorg en de jongeren vooral de tieners doen er ook aan automutilatie. Je moest eens weten hoeveel kinderen en hoe jong kinderen hier al aan beginnen.

Ook op het nieuws de afgelopen maanden hoor je niet anders dan moorden, doden, etc.

Voorbeeld dat van die man die het kindje van 18 maanden een schroevendraaier in het oog stak. De man had hulp gevraagd voordat hij het incident pleegde, en de hulpverlening wou hem niet helpen. Waar gaat deze maatschappij naartoe. Ik keur het zeker niet goed wat die man gedaan heeft want zou het zelf niet willen meemaken. Maar dat wil nog maar eens zeggen dat de hulpverlening op niets trekt. He het nogal gehoord van mensen  die hulp vragen en ze zeggen we kunnen u niet helpen. Zoals een vriend die problemen heeft met zijn zoontje. Zoontje komt naar huis met met allerlei verhalen, hij neemt contact op met het vertrouwenscentrum, deze zeggen dat ze niet naar het kind kunnen luisteren want ze toestemming moeten hebben van de moeder. Maar het zoontje wil niet dat zijn mama het te weten komt voor de ruzie in het gezin. Het jongetje heeft al gezegd ik wil er niet meer zijn, ik wil niet naar huis, op een dag ga ik lopen,....



Bronvermelding: geraadpleegd op 1/1/2015 maatschappij-zelfmoord-blijkt-enige

Ale waar moet je dan nog naartoe als je een probleem hebt.


1 opmerking:

Unknown zei

Ik ben volledig akkoord met dit idee. We moeten het probleem van zelfdoding aanpakken in de plaats van uit te rekenen hoeveel het kost. Ik vind het een aangrijpend voorbeeld van de man die zijn kind een schroevendraaier in het oog stak. De hulpverlening staat inderdaad niet altijd paraat. Ik herinner mij het bellen voor een afspraak bij de dokter. Ik had blijkbaar het verkeerde nummer gekozen en moest in het vervolg naar het ziekenhuis bellen. Ikzelf was heel beleefd, maar de vrouw aan de andere kant van de lijn siste voortdurend: "ist dringend?" Ik hoorde in haar stem dat ze wel wat beters te doen had. Ze stond waarschijnlijk onder enorme druk. Anderzijds werd ik zo wat afgeblaft, terwijl ik gewoon belde voor een afspraak. Ze besloot uiteindelijk dat ik later vandaag maar moest terugbellen. Mijn afspraak bij de dokter was nu niet zo dringend, maar het toont aan dat de hulpverlening niet altijd paraat staat. De wetgeving staat soms ook in de weg. zoals in het voorbeeld, moest het vertrouwenscentrum eerst toestemming hebben van de moeder.
Het toont spijtig genoeg aan, dat we er soms helemaal alleen voor staan.